www.kw.czestochowa.pl

[PatrykDudek]

Urząd Miasta przesłał projekt owej ustawy i poprosił o opinie, niestety dostałem projekt 04-03 a opinia miała być do 05-03, choć podobno konsultacje społeczne mają trwać do 11-03 w których też zabiera głos PZA.

Projekt ustawy i uzasadnienie znajduje się tu:
wspinanie.pl/serwis/200903/05jurajskie_gory.php
Jest tam artykuł na tema ustawy, a poniżej linki.

A oto opinia jaką napisałem po konsultacji z kilkoma osobami ze środowiska.
Jeśli mamy jeszcze jakieś pomysły na ową ustawę, to je przedstawmy, tak jak pisałem konsultacje trwają do 11.03.
Opinia:

Dziękujemy za ujęcie nas w dyskusji społecznej, jednocześnie informuję, iż ze względu na krótki czas jak mieliśmy na zapoznanie się z projektem ustawy, wypowiedzieliśmy się w tylko w kilku kwestiach zawartych w projekcie. Prowadzimy również dyskusję nad projektem w gronie klubów zrzeszonych w Polskim Związku Alpinizmu (PZA).

W związku z prowadzoną przez Klub Wysokogórski w Częstochowie działalnością powierzchniową polegającą na czynnym użytkowaniu ostańców skalnych znajdujących się na terenie niemal całej Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, odniesiemy się do tego właśnie terenu.

Projekt ustawy zakłada, iż rejon Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej należy uznać za góry Art. 2.pkt 1. Co już jest zaskakujące, sama nazwa mówi, iż jest to Wyżyna. Porównując ostańce skalne które przeważnie sięgają 12m wysokości do ścian górskich (Tatry) o wysokości 200m i więcej, dostanie się pod większość skał na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej zajmuje około 10min spaceru od dobrego parkingu, na który dostajemy się autem asfaltową drogą, natomiast podejście pod drogi wspinaczkowe w Tatrach zajmuje średnio trzy godziny marszu z parkingu znajdującego się na obrzeżach Tatrzańskiego Parku Narodowego. Warunki atmosferyczne w górach (Tatry) ulegają częstym dobowym zmianom, czego niemożna powiedzieć o warunkach atmosferycznych na Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej. Dla porównania został przytoczony przykład Tatr.
Art. 4. projektu ustawy nakłada szereg obowiązków na osoby uprawiające rekreację ruchową, sport i turystykę na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej. Trudną rzeczą jest weryfikowanie umiejętności wspinaczkowych wielotysięcznej liczby wspinaczy, które korzystają z walorów Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, następnie niemożliwością jest określenie czy ktoś jest odpowiednio ubrany by przebywać na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej.
Z Art. 5. Art 12. wynika, że właściciel terenu czy to osoba prywatna, której grunty znajdują się na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej czy to gmina znajdująca się na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, lub dyrektor parku zobowiązani są do zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa na swoim terenie, co w większości przypadków może się równać z postawieniem znaku ZAKAZ WSTĘPU, gdyż gminy czy też osoby prywatne mogą nie znaleźć funduszy na realizowanie Art 5, Art 12 ustawy w inny sposób jak tylko poprzez postawienie wyżej wymienionego zakazu. Podobne przepisy istnieją już w Kodeksie Cywilnym.
Z brzmienia Art. 8. ustawy, można założyć, że wszelkie działania ratownicze, czy też zapobiegawcze będzie realizowało Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, odbierając pole działania Straży Pożarnej (PSP, OSP) oraz jednostką Ratownictwa Medycznego. Jedna i druga instytucja są instytucjami państwowymi i to one powinny być głównym filarem ratownictwa na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe jest organizacją zrzeszającą ochotników i być może przy powiększeniu terenu ich działań, zabraknie tej instytucji osób które mogły by sprostać nowym wyzwaniom, bądź ich usługi będą na tyle kosztowne, że jedynym rozwiązaniem dla właścicieli gruntów będzie postawienie znaku ZAKAZ WSTĘPU, a imprezy sportowe ograniczą się jedynie do wielkich imprez komercyjnych. Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe ma olbrzymie pole działania na terenach naprawdę górskich, skąd się ta organizacja wywodzi.
Art. 21. wymusza tworzenie zbędnej biurokracji na linii organizacje pozarządowe (np. Klub Wysokogórski w Częstochowie), a GOPR w okresie od kwietnia do października organizowane są wyjazdy integracyjne oraz szkolenia wspinaczkowe, imprezy te można uznać za imprezy sportowe. Na wyżej wymienionych imprezach uczestniczą instruktorzy wspinaczki, którzy ze względu na profil swojej działalności potrafią zapewnić odpowiedni poziom bezpieczeństwa i zajmowanie czasu GOPR'owi to strata naszego i ich czasu.
Z punktu widzenia wspinaczkowego ustawa może być martwa, ze względu na trudne do zrealizowania w niej wymogi dotyczące kwestii wspinania. Duża liczba osób uprawiających wspinaczkę skałkową jest nieproporcjonalnie większa od liczby osób uprawiających wspinaczkę górską i wpisywanie kwalifikacji jednej grupy i drugie do ustawy odbiega skrajnie od rzeczywistości.
Należy zwrócić uwagę na kraje takie jak Francja czy Włochy gdzie liczba rejonów skałkowych, a takową jest Wyżyna Krakowsko-Wieluńskia jest wielokrotnie większa od tych jakimi dysponuje Polska i w sprawach bezpieczeństwa należy posiłkować się ich doświadczeniem.
Podsumowując, najbardziej dotykające środowisko wspinaczkowe w projekcie ustawy jest zrobienie z Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej gór, a co za tym idzie możliwość wymuszenia na osobach wspinających się na terenie Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej zachowań i kwalifikacji potrzebnych jedynie podczas wspinaczki na drogach górskich bądź skalnych wielowyciągowych.

[Sziszecki]

z tego co wiem dyskusja społeczna ma potrwać na 100% do 11.03.

cieszy zainteresowanie jakim ten temat sie cieszy.

trzeba jednak spojrzeć na sprawę z punktu widzenia prawa a zgodnie z nim ta ustawa nie ma szans na zaistnienie - no chyba ze władza zmieni konstytucję oraz definicję swobód obywatelskich - raczej będzie to ciężkie.

W moim odczuciu najbardziej oberwie się nie nam wpinaczom, rowerzystom, biegaczom itd - najbardziej poszkodwani w wyniku tej ustawy będą szarzy obywatele którzy postanowią pewnego dnia wyjść na spracer po Sokolich i wyniku nieszczęśliwego splotu okoliczności skręcą nogę na wystajacym kamieniu - dosyć absurdalne ale w myśl tej ustawy w tym momencie będzie trzeba wezwać gopr, LPR a ubezpieczyciel będzie musiał przeprowadzić szczegółowe sledztwo czy poszkodowany miał kwalifikacje aby ten spacer odbyć.

nie popadajmy w zbytnią paranoję.... nasz kochany Lech ma ostanio taką manię wetowania ustaw ze i tej to nie ominie

[Sziszecki]

Poszedłem za radą Naczelnika TOPRu pana Jana Krzysztofa i przeczytałem cały tekst ustwy razem z załączonym uzasadnieniem.

To co budziło mocne emocje jako kilka punktów wyrwanych z całości właściwie zanika po przeczytaniu całości tekstu.
Jest on niesamowicie spójny oraz konkretnie odnoszący się do działań na terenach "narażonych" na największą aktywność turystyczną.

Zgadzam się z wieloma zapisami tej ustawy, również z tymi kontrowersyjnymi i dyskutowanymi.

Odniosę się do terenu najbliższemu mojemu sercu: Jury Krakowsko-Wieluńskiej.
Potencjalnie to obszar, który niesie bardzo duże zagrożenia dla "niedzielnych turystów" oraz starych wyjadaczy.
Niestety Jura jest niebezpieczna i tylko jakieś dziwne przeświadczenie o bliskści ośrodków miejskich, dróg krajowych, stacji benzynowych itp zaciemnia nam ten wizerunek.
Nie dowiadujemy się o wielu wypadkach jakie miały miejsce na Jurze, bo właśnie żadna z jednostek wyspecjalizowanych w akcjach na takim terenie w nich nie uczestniczy.
Ma to poważne skutki w prewencji. Ludzie nie dowiadują się, że nieostrozny rowerzysta przewrócił się na kamienistym zjeździe w okolicach Zielonej Góry i mocno poturbował. Pogotowie Ratunkowe nie prowadzi publicznej statystyki i nie powiadamia opinii publicznej o udzielonej pomocy. Nie dziwi to. Jednak ja chciałbym się o takim wypadku dowiedzieć. Pomoze mi to i wielu innym w planowaniu wycieczki. Jeżeli dowiem się, że na tym zjedzie rozbił sie doświadczony rowerzysta to zapali mi się w głowie czerwone światełko. Zastanowię się dwa razy czy wybrać tą trasę.
Dlaczego tak często pojawiają się zapytania dotyczące wypadków w Tatrach? Właśnie po to żeby sprawdzić kto miał to nieszczęście. Jeżeli to wiemy ze wypadkowi uległa doswiaczona osoba zastanawiamy się dwa razy czy my damy radę. Analizujemy taki wypadek. Jaki miał sprzęt? Jaka była pogoda? Czy był sam? Działał w zespole? Moze winę ponosi cały zespół?
Daje nam to możliwość analizowania, wyciagania wniosków i zapobiegaia wypadkom.
I oto głównie w tej ustawie chodzi.
Nie burzmy się, że Jura będzie górami. Nie będzie. Ta nazwa bedzie funkcjonować jedynie na potrzeby ustawy – bez sensu byłoby pisać osobne punkty dla tego terenu lub osobny akt prawny dla tego rejonu.
Możemy ulec wypadkowi na Jurze. Każdy z nas. Dobrze działające słuzby ratownicze, orientujące się w topografii i specyfice terenu odnajdą nas szybko i udzielą fachowej pomocy.
Każdy kto ma wątpliwości do celowosci takiej organizacji jak GJ GOPR niech się wybierze w rejon Trzebniowa i odwiedzi zimą Wąwóz Tarnówki. Zapewniam, że we mgle można pobłądzić niegorzej niż w Bieszczadach, a przy odpowiednio luźnym śniegu istnieje (ja je widziałem) zagrozenie zasypania nas. Kto mi wskaże ratownika medycznego z jakiegokowliek szpitala w Myszkowie, Zawierciu czy Częstochowie, który wie jak tam dojechać i jak dotrzeć do poszkodowanego. Nie mówiąc o czasie, który niejednokrotnie ma kluczowe znaczenie.
Wiele osób widzi w ustawie ograniczenie w działalnosći służb medycznych. Proszę dokładnie przeczytać art. 9 projektu, który w mojej interpretacji prowadzi do założenia, że jednostki mają ze sobą współpracować. Jeżeli miałbym się z tym punktem nie zgodzić to tylko co do zapisu słowa „MOGĄ”. W moim opinii powinno tam być „POWINNY”. Wyeliminuje to zastanawianie się nad tym czy już wezwać karetkę czy dopiero później.
Wyobraźmy sobie taki scenariusz:
samotny rowerzysta ulega wypadkowi na terenie Zielonej Góry, w okolicach Kowadła. Jest przytomny ale nie jest w stanie samodzielnie się poruszać. Dzwoni do GJ GOPR, podaje swoją pozycję – w przyblizeniu – i spokojnie czeka na pomoc, która dzięki bazie w niedalekim Olsztynie przychodzi szybko. Jednocześnie ratownicy GJ GOPR są w stanie skoordynować pomoc medyczną dla poszkodowanego i ustawić (dosłownie) karetkę w najbliższym miejscu gdzie taka może podjechać. Ratownicy odpowiadają za pierwsza pomoc na miejscu zdarzenia oraz zabezpieczenie poszkodowanego w trakcie transportu do karetki – o ile oczywiście taka pomoc czyli karetka z ratownikami medyczymi jest potrzebna.
Według mnie dzięki takiemu zapisowi taka akcja będzie mocno skoordynowana i sprawna.
Poszkodowany rowerzysta jest odnajdowany bezbłędnie przez ludzi znających teren i potencjalne niebezpieczeńśtwa z nim zwiazane. Takiej wiedzy nie będą mieli ratownicy medyczni i jest druga strona tego medalu – rzadko który ratownik górski będzie dysponował wiedzą i doświaczeniem jakim dysponują ratownicy medyczni.
Uważam ze prace nad zapisem art 9 powinny prowadzić w kierunku jaknajbliższej współpracy pomiędzy jednostakami GJ GOPR (i każdej innej) a jednostkami służby ratowniczej Pogotowia Ratunkowego oraz Lotniczego Pogotowia Ratunkowego.

Ustawa pozwoli uczynić teren Jury bardziej bezpiecznym i zorganizowanym. Co do tego nie mam wątpliwości.


Niestety patrzymy na tę ustawę z bardzo wąskiego, wspinaczkowego punktu widzenia. Nie myślimy o wszystkich tych, którzy nie dysponują dobrym zapleczem sprzętowym, kondycją fizyczną, doświadczeniem a chcieliby wykorzystać rejon Jury dla własnej aktywności.
Mówię tu o nieporównanie większej ilosci osób coweekend biegajacych, jeżdących na rowerze, biegających na nartach, spacerujacych czy uprawiających jakiekolwiek inne sporty na tym terenie. Im jak najbardziej należą się odpowiednie służby, które w momencie napotkania trudności będą w stanie zareagować. Dlaczego mamy im to uniemożliwić patrząc przez pryzmat naszego sportu.


Jest jeszcze jeden bardzo ciekawy punkt tej ustawy, na który chciałbym zwrócić uwagę. To art 8.1 podpunkt 4 – o prowadzeniu działalności profilaktycznej oraz edukacyjnej. Myślę, że dzięki tej ustawie otworzy się nowa możliwość dla wielu ośrodków, które będą mogły skorzystać z takiej pomocy – co więcej dzięki takiej ustawie będą w stanie pozyskać środki na ten cel. Mówiąc środki mam na myśli pieniadze.
Zgadzam się z tym, że ratownicy GOPR powinni szkolić za pieniądze. Wkońcu bez niczyjego przymusu ryzykują życie i zdrowie dla innych. Taka forma wynagrodzenia ich trudu jest (w moim odczuciu) jak najbardziej akceptowalna.
Ustawa dodatkowo pozwala na pozyskanie takich funduszy z rozległych źródeł jakie oferuje nam Unia Europejska. Powołując się na nią jednostki zainteresowane będą miały większą szansę na ich pozyskanie i pośredniczenie w ich przekazaniu jednostkom ratowniczym.


Odniosę się też do art 4.
Zacznę od obrzuconego błotem punktu 5.
Znowu patrzymy tylko i wyłącznie przez nasz wspinaczkowy, wąski pryzmat. A zastanówmy się nad tym rowerzystą z przykładu powyżej – dlaczego ubezpieczyciel na wniosek służb ratowniczych ma nie przeprowadzić śledztwa czy stan techniczny roweru był właściwy do wybranej trasy: hamulce, opony. Podstawowe elementy.
Ja jestem jednak za tym, żeby jeżeli ten rowerzysta rozbije się niesprawym rowerem zapłacił za swoją głupotę.
Świadomie naraził się na ryzyko i podniósł tego konsekwencje. Niby dlaczego miałby za to nie zapłacić.
Zresztą nie potrzeba jakiegoś dochodzenia. Większość osób związancych ze sportem jest w stanie ocenić czy dany sprzęt jest właściwy dla rodzaju aktywności czy nie.
Dochodzi oczywiście fakt czy ratownicy będą na tyle obeznani z obecnymi standardami rynku aby móc w pełni, fachowo oraz bezspornie ocenić stan przygotowania sprzętowego poszkodowanego.

Pozostałe punkty w mojej ocenie nie budzą żadnych kontrowersji. Są jasne i klarowne i ciężko jest polemizować z punktem 3 dla przykładu. Jeżeli mam tablicę zakaz wstępu to nie wchodzę, bo zachowuję się jak pieszy wchodzący na przejscie na czerwonym świetle – jeżeli potrąci mnie rozpędzona ciężarówka to mogę mieć pretensje tylko do siebie – o ile przyżyję.
Bardzo ciekawy jest punkt 4. Szczególnie dla Jury. Wiele osób postępuje wg takiego schematu – będzie padać albo nie będzie, ale co tam – jadę. Nie będę ukrywał ze ja sam tak robię często. Analizując pogodę przed wyjazdem w Tatry zdarza się odwołać mi wyjazd na minuty przed wyjazdem ze względu na zminiające się warunki pogodowe. Za to na prognozę – szczególnie długoterminową – na Jurze nie patrzy nikt, poza naszym wąskim wspinaczkowym środowiskiem.
Ustawa nigdzie nie mówi o karaniu takiego zachowania. Daje jednak możliwość ratownikom do udzielenia poszkodowanemu pouczenia. I pomimo że zdrowy rozsądek powinien tutaj być ponad ustawą to jest bardzo wiele osób, którym do głowy w dzisejszych czasach wchodzi jedynie prawo na zasadzie zakazów i nakazów – niestety takie mamy społeczeństwo. Musimy bronić tego społęczeństwa i chronić je przed popełnianiem błędów, bo świat nie składa się ze wspinaczy.

Jeżeli chodzi o nadzór nad imprezami masowymi o charakterze górskim to jestem jak najbardziej za tym, żeby nad kontrolą bezpieczeństwa miały pieczę służby GOPR. I zgadzam się tutaj z wieloma opiniami, które wskazują WOPR jako jednostkę zabezpieczającą osrodki wodne.
Dziwne, że nikogo nie dziwi pomarańczowa koszulka ratownika w pobliżu ośrodka wodnego, a taką niechęć budzi często czerwono-granatowy polar GJ GOPR.



Nad projektem ustawy trzeba jeszcze trochę popracować. Być może dzięki konsultacjom społecznym uda się wypuscić jednolity dokument, który zadowoli wszystkich. Ja uważam ze kierunek jest właściwy. Ta ustawa ma szansę bycia i jeżeli tylko nie będzie nadużywana, a będzie służyć ludziom stanie się sprzymierzeńcem naszego bezpieczeństwa.


p.s. specjalnie nie edytuję swojego pierwszego posta w tej sprawie - człowiek się uczy i ja przyznaję ze podszedłęm do tematu jak idiota szukając w opiniach a nie u źródła

[PatrykDudek]

Być może ja czegoś nie doczytałem, źle zinterpretowałem, ale w takim wypadku PZA też:

"PZA uznaje ważną rolę społeczną jaką pełni TOPR i GOPR, jednak stoi na stanowisku, że
podstawowym celem istnienia służb ratowniczych jest ratowanie ludzi, a nie rozbudowana kontrola
potencjalnych ofiar wypadków. PZA nie wyklucza poparcia dla inicjatywy ustawowego uregulowania
kwestii ratownictwa górskiego w Polsce, jednak zapisy proponowane w projekcie ustawy
o ratownictwie i bezpieczeństwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich są dla
środowiska wspinaczy skałkowych, taterników, grotołazów i ski-alpinistów nie do przyjęcia."

Reszta do doczytania na oficjalnych stronach.

[Sziszecki]

Bardzo ciekawa dyskusja się wczoraj toczyła.

Polska to taki dziwny kraj, że ludzie zamiast szukać możliwości, piętrzą trudności wynikające z prawa. Oto moja opinia dotycząca pytania jakie mi wczoraj zadałeś: jakie mam kwalifikacje aby się wspinać, które w myśl ustawy pozwolą mi to robić bez konsekwencji.

Sprawa jest praktycznie oczywista: jestem członkiem KW Częstochowa. To moje kwalifikacje.
Jeżeli spojrzymy na statut naszego KW (ten obecny) to okazuje się, że moja legitymacja jest dokumentem w myśl którego posiadam odpowiednie kwalifikacje aby uprawiać szerokie pojęcie alpinizmu. A ponieważ działamy w oparciu o przepisy PZA, to ma ona (legitymacja) zasięg krajowy, a pewnie po wnikliwym wczytaniu się w przepisy PZA (i nie tylko) globalny.
Można by powiedzieć kropka. Ale ja zawsze dodaję komentarz i uzasadnienie.

Dzięki tej ustawie (to dalej moja opinia) pojawia się niesamowita szansa tak dla PZA jak i dla KW. Nowi członkowie. Bo jeżeli chcesz się wspinać bezpiecznie - bez względu na miejsce - powinieneś, nie chcąc narazić się na konsekwencje, zostać członkiem Klubu Wysokogórskiego. Który - teoretycznie- w myśl zasad na jakich funkcjonuje, przyjmuje cię jako osobę odpowiedzialną i mającą predyspozycje (tak fizyczne, jak psychiczne) do tego, abyś nie zrobił sobie kuku. Dodatkowo (dalej w myśl przepisów czyli najczęściej statutu Klubu) dba o to, abyś był na bierząco, abyś wiedział co można a czego nie i jeżeli przypadkiem nie spełnisz wymagań jakie stawia (bądź co bądź) bardzo niebiezpieczny sport jakim jest wspinanie, to wykluczy cię z grona swoich członków. Dodatkowo w myśl statutu, Klub powinien realizować szkolenia i prelekcje dla swoich członków, poprawiające ich wiedzę na temat gór czyli de facto uświadamiajacych ich o zagrożeniach i metodach ich unikania. Oczywiście Klub dalej ma się realizować w sferze towarzyskiej! Odczyty, pokazy, slajdowiska nie mogą zawędrować w marwy punkt szkoleniowy. To ma być jeden z elementów działalności klubowej, a nie jej nadrzędny cel.

Popatrzmy na inny niebezpieczny sport. Wyścigi samochodowe. Abyś mógł się ścigać musisz zdobyć licencję wyścigową, która jest wydawana przez bardzo podobne stowarzyszenie do naszej PZty, jaką jest PZM.
Spójrzcie, że zdobycie tej licencji to właściwie żaden problem

[link widoczny dla zalogowanych]

z tego co się orientuję nie jest ona nawet taka droga. Licencja wyscigowa jest kwalifikacją do tego aby móc się ścigać - ale nie zwalnia cię z obowiązku myślenia o życiu i tegoż nie uratuje jeżeli rozbijesz się na torze. Ale załatwia odpowiedzialność prawną podmiotów zainteresowanych takimi imprezami. I nie mozemy tego w żaden sposób negować.
Tak się to niestety będzie odbywać. Coraz większę biurokrację i ingerencję prawa (pozytywną jak i szkodliwą) wybraliśmy głosując za demokracją, Unią Europejską i wolnością. Nie możemy teraz powiedzieć, no dobra ale nas to dotyczyć nie może, bo my jesteśmy wspinacze.

Dlaczego Kluby Wysokogórskie nie mają organizwać jednodniowych szkoleń dla swoich nowych członków - nawet odpłatnych (o ile oczywiście nie zawędrujemy w jakiś bezsens cenowy) - dzięki którym legitymacja nabierze statusu licencji. Po to -chyba- są instruktorzy.
Nikt o tym na prawdę nie pomyślał? A może to jednak utopia?

Prawo jest o tyle piękne, o ile widzimy w nim dwie istotne sprawy: biznes i możlwiości.
Ja je widzę.

Każdy członek KW to kasa tak dla samego Klubu jak i dla PZA, a w sposób pośredni dla grup GOPR, Parków, gmin itd.
Wszystko jest kwestią z jakiej perspektywy patrzymy.
Ta opinia jest z mojego wąskośrodowiskowego spojrzenia na sprawę.

Jeżeli tylko żywa dyskusja oraz nasza aktywna pomoc tej ustawie nie zakończyła się wczoraj to mamy szansę, Kluby mają szansę, PZA ma szansę i każdy nowy członek tych organizacji ma szansę, na lepsze wspinanie. Musimy tylko tą szansę odpowiednio wykorzystać i (niestety) zmanipulować.
Ale w myśl innej ustawy, tej w oparciu o którą działamy, po to się właśnie stowarzyszyliśmy aby przstać być anonimowymi krzykaczami, a stać się głosem, który musi być wysłuchany.
Nie możemy się jednak zawsze być przeciw - a niestety w Polsce częściej jesteśmy przeciw niż za.


Przeczytałem oficjalne stanowisko PZA. Odczuwam tam brak jakichkolwiek rozwiązań alternatywnych. Nie zgadzamy się i koniec.

Dyskusja już się rozpoczęła. Ta ustawa w jakieś formie przejdzie. Mamy jednak możliwość aby nadać jej kształt "prawie" doskonały. Ale oprócz krytyki muszą pojawić się rozwiązania.


na koniec

[link widoczny dla zalogowanych]

warto!

[ferdek]

przeczytałem tą ustawę i wasz wypowiedzi
pierwsze pytanie jaki mi nachodzi an myśl to co będzie w sytuacji gdy owy rowerzysta czy grzybiarz ulegnie wypadkowi w lesie i za bardzo nie wie gdzie jest pewnie o ile będzie mógł to zadzwoni tylko gdzie?
czy zwykły człowiek na spacerze ma numer GOPR-u?
jak ma dobrą pamięć to zapamięta z ładnego samochodu terenowego numer 985. Jest jeszcze numer na drzwiach ich siedziby o ile dobrze pamiętam jak wszystkie takie numery bezpłatne tylko z Plus GSM, i może osoby świadome niebezpieczeństwa jakie może ich spotkać będą posiadać ten numer pisze to o wspinaczach ale zwykły śmiertelnik raczej nie. Jest za to numer 112 który działa wszędzie.
Mówi o tym:
Prawo telekomunikacyjne z dnia 16 lipca 2004 r. (Dz. U.
Nr 171, poz. 1800 i Nr 273,
poz.2703, z 2005 r. Nr 163, poz. 1362 i Nr 267, poz. 2258, z 2006
r. Nr 12, poz. 66):
- art. 77 zobowiązuje dostawcę publicznie dostępnych usług
telekomunikacyjnych do
zapewnienia bezpłatnych połączeń z numerami alarmowymi oraz
do właściwego
terytorialnie kierowania tych połączeń.
- art. 78 zobowiązuje operatorów publicznych sieci
telefonicznych do udostępnienia w
miarę możliwości technicznych na żądanie służb, informacji o
lokalizacji zakończenia
sieci z którego wykonano połączenie z numerem alarmowym.
- art. 129 ustala numer 112 jako wspólny numer alarmowy
dla wszystkich służb
ustawowo powołanych do niesienia pomocy.

Dz. U. z dnia 31 grudnia 2002 r.
Art. 4. 1. Centrum powiadamiania ratunkowego jest zintegrowanym
stanowiskiem dyspozytorskim służb ratowniczych.
4) przekazywanie niezbędnych informacji o stanach zagrożenia życia lub
zdrowia innym jednostkom wykonującym zadania w zakresie ratownictwa
medycznego;
5) koordynacja medycznych działań ratowniczych podejmowanych
przez poszczególne jednostki, o których mowa w art. 3 pkt 1 i 2, a także
działań podejmowanych przez inne jednostki uczestniczące w działaniach
ratowniczych.

Więc ten punkt na temat ratowania nie ma sens bo ja dzwoniąc po 112 będąc gdziekolwiek dyspozytor powinien mnie albo przekierować odpowiedniej służby aby mógł im wytłumaczyć gdzie jestem albo od operatora komórkowego podać moje namiary.
moim zdaniem to jest powielanie ustawy która jest chyba że ta poprzednia nie działa albo GOPR nie jest jednostką ratownictwa powołaną do ratowania życia ludzkiego

co do pogody to lekka przesada żebym patrzał na pogodę długo terminową jadąc na jedno dniowy wypad w skały na Jurę. Co innego jak to ma być dłuższy wypada, ale jak jedziesz nad morze tez to sprawdzisz pogodne na tydzień bo chcesz się dowiedzieć czy będziesz mógł się po opalać, w tym przypadku po wspinać więc ten zapis nie ma sensu dla Jury

Teren Jury jest niebezpieczny skała krucha ale nawet z wysokości paru metrów spory kamień może zabić. Byłem świadkiem jak mój znajomy złapał się kamienia i co spowodowało jego oderwanie i taki 30 paro kilogramowy kawałek zatrzymał na nodze po czym ostrzegł nas o zaistniałej sytuacji i po naszym usunięciu go z rzucił nikomu nic się nie stało. Ten kamień prędzej czy później by spadł może akurat na zwykłego spacerowicza, czyli teren niebezpieczny "Zakaz wstępu" to było na Bońku. Chyba każdy widział kamień który był 3 okapem i spadł czyli teren niebezpieczny. Jeżeli odpowiedzialność za takie bezpieczeństwo będzie spoczywać na Parkach Narodowych czy Krajobrazowych będą one zamykać takie rejony bo nie będą wstanie zapewnić tam bezpieczeństwa.

Skro Jura w zapisie ma być "górami" a tak to ma nie być jak sama nazwa wskazuje Wyżyną to czy nie lepiej napisać ustawę dotyczącą tylko tego rejonu a nie odwalać fuszerkę bo czy lepiej jest walnąć ustawę na wszystko a co nie których przepisów nie przestrzegać bądź przymykać na nie oko, bo nie mają sensu na Jurze.

[Sziszecki]

Być może odgrzewam jakieś kotlety, ale akurat wczoraj przy okazji rozmowy na temat finansów Klubu i analizowaniu Ustawy o rachunkowości naszła mnie niezła myśl.

Wiele osób zarzuca Ustawie o bezpieczeństwie... , że jest paranoidalna bo chce zrobić z Jury teren górski.
Jest to oczywiscie maksymalne nadużycie interpretacyjne. Proszę przeanalizować poniższy punkt Ustawy o rachunkowości

[link widoczny dla zalogowanych]

art 2.1

i odpowiedzieć sobie na pytanie czy w zwiazku z tym punktem miały by powstać oddzielne akty prawne dla każdej działalności wymienionej w tym artykule?

Równie dobrze przyjrzyjmy się rozporządzeniu dotykajacym nasze stowarzyszenie

[link widoczny dla zalogowanych]

paragraf 1.1
idąc tropem nadinterpretacyjnym wielu osób (w tym oficjalnego stanowiska PZA!!!) można by przyjąć, że każde stowarzyszenie jest partia polityczną, a wszyscy pozostali są zwiazkami zawodowymi.

To są akty prawne. Nie jest do końca prawdą, że ilu prawników tyle interpretacji. Każdy taki dokument ma swój komentarz oraz uzasadnienie, które dyktuje wykładnię jego interpretacji, aby uniknąć nieporozumień oraz nadinrterpretacji

tyle ode mnie

[Sziszecki]

Wczoraj uzmysłowiłem sobie kolejną niesamowitą sprawę

Kilka razy wyjeżdżaliśmy z kumplami na kajaki, spływy odbywały się na pojezierzach północo-wschodniej Polski.

Zawsze wypożyczaliśmy kajaki u tego samego gościa. Nawet pewnie gdzieś mam do niego adres.
Za każdym razem wypozyczająć sprzęt od niego - kajaki, wiosła, kapoki itd, musieliśmy podpisać oświadczenie, z którego wynikało, że żaden z nas nie jest ratownikiem WOPR ani nie ma przeszkolenia w tej materii. Za każdym też razem podawaliśmy mu przybliżony przebig trasy, którą będziemy płynąć, razem z potencjalnymi miejscami nocegowymi. Każdy z nas otrzymywał zalaminowaną karteczke z telefonem do niego, WOPRu i (chyba) Policji Wodnej.

Ciekawe dlaczego tak się działo?

[link widoczny dla zalogowanych]

no i proszę, he! Pierwsze rozporządzenie (przypominam niezorientowanym, że rozporządzenie Rady Ministrów wynika z przepisów szczegółowych ustaw) i jaki fajny tekst jednolity.

Pytanie do wszystkich: CZY W MYŚL PARAGRAFU 9 ROZDZIAŁU 3 PUNKT 1 KĄPANIE SIĘ W WARCIE W OKOLICACH MOSTU W KRĘCIWILKU JEST ZGODNE Z TYM PARAGRAFEM CZY NIE? A jeżeli nie jest to czy ktokolwiek go zabronił? A czy ktokolwiek dostał mandat?

I pamietajmy o jednym: wiele osób twierdzi, że Ustawa o bezpieczeństwie(..) spowoduje zamknięcie terenów wspinaczkowych, ze względu na możliwość pociagniecia do odpowiedzialnosći osób zarządzających tymi terenami. Zgadzam się z tym! ale dzis też mamy takie przepisy! Są one zawarte w Kodeksie postępowania cywilnego i Kodeksie postępowania karnego.
Przykład. Tablice ostrzegajace o niebiezpieczeńśtwie. Takie ładne, zółte z duzym napisem GOPR OSTRZEGA; mało kto wie, że nie ustawia ich GJ, GOPR tylko Gminy, bo w ich obowiązku jest zapewnić bezpieczeństwo.

[słomian]

"LORD VADER KONTRATAKUJE"
[link widoczny dla zalogowanych]

[PatrykDudek]

Poproszono nas kolejny raz o opinie w kwestii tej ustawy (poprzednia utknęłaś w sejmie) . Jeśli mamy jakieś konstruktywne opinie napiszmy je, bądź zamilkniemy na wieki.
Tekst ustawy zamieszczam poniżej.
Osobiści zastanawiam się dlaczego komuś zależy by ta ustawa weszła życie. Gdzie tkwi haczyk?


Projekt 06.04.2009 r.
USTAWA
z dnia ............ 2009 r.
o ratownictwie i bezpieczeństwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich1) 


Art. 1. Ustawa określa:
1)podmioty odpowiedzialne za ratownictwo górskie i ratownictwo na zorganizowanych terenach narciarskich, zakres ich obowiązków i uprawnień, oraz zasady finansowania ich działalności;
2)obowiązki osób przebywających w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę;
3)zadania organów administracji rządowej, jednostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków narodowych i krajobrazowych oraz obowiązki osób prawnych i fizycznych oraz organizacji pozarządowych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie rekreacji ruchowej, sportu i turystyki w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
4)warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiających tam rekreację ruchową, sport i turystykę.
Art. 2. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1)górach – rozumie się przez to obszar Beskidu Niskiego, Beskidu Wyspowego, Beskidu Średniego, Beskidu Sądeckiego, Beskidu Żywieckiego, Beskidu Małego, Beskidu Śląskiego, Bieszczadów, Gorców, Pienin, Sudetów Wschodnich, Sudetów Środkowych, Sudetów Zachodnich, Tatr, pasma Spisko-Gubałowskiego i Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, z wyłączeniem obszarów jednostek osadniczych i dróg publicznych;
2)ratownictwie górskim – rozumie się przez to organizowanie i udzielanie pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach i jaskiniach, w szczególności na skutek upadku, upadku z wysokości, uderzenia spadającym kamieniem lub lodem, zasypania lawiną, rażenia piorunem, wychłodzenia, zachorowania, w szczególności ze względu na wpływ wysokości, zabłądzenia lub utratę możliwości przemieszczania się ze względu na trudności terenu lub zmianę warunków atmosferycznych oraz transportowanie zwłok z obszaru gór;
3)ratowniku górskim – rozumie się przez to osobę spełniającą wymagania określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.2)) oraz posiadającą inne umiejętności określone przez podmioty, o których mowa w art. 6, będącą członkiem tych podmiotów;
4)ratowniku narciarskim – rozumie się przez to osobę spełniającą wymagania określone w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz posiadającą zaświadczenie o ukończeniu szkolenia w zakresie transportu poszkodowanych, organizowanego przez podmioty, o których mowa w art. 5 ust. 1;
5)ratownictwie narciarskim – rozumie się przez to organizowanie i udzielanie pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na zorganizowanych terenach narciarskich;
6)zarządzającym – rozumie się przez to prowadzącego działalność w zakresie organizacji narciarstwa i innych sportów, a w szczególności właściciela urządzeń linowych;
7)zorganizowanych terenach narciarskich - rozumie się przez to ogólnie udostępnione, odpowiednio zaśnieżone lub z odpowiednio przygotowanym sztucznym podłożem, oznaczone tereny, obiekty i urządzenia przeznaczone w szczególności do uprawiania narciarstwa oraz snowboardingu znajdujące się w szczególności przy urządzeniach linowych przeznaczonych do transportu osób.

Art. 3. Osoby przebywające w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiające tam rekreację ruchową, sport i turystykę w celu ochrony własnego życia, zdrowia i mienia powinny:
1)zapoznać się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i przestrzegać ich;
2)stosować się do znaków nakazu, zakazu oraz znaków ostrzegawczych;
3)zapoznać się oraz dostosować swoje plany aktywności do aktualnych warunków atmosferycznych, prognozy pogody, komunikatu lawinowego dla danego obszaru i zastosować się do zaleceń i ograniczeń wynikających z ogłoszonego stopnia zagrożenia lawinowego oraz z panujących i przewidywanych warunków atmosferycznych;
4)użytkować ubiór i sprzęt odpowiedni do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawny technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem z tym, że dzieci do lat 14 przebywające na zorganizowanych terenach narciarskich powinny posiadać kask;
5)bezzwłocznie poinformować podmioty upoważnione do niesienia pomocy lub zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób.

Art. 4.1. Zapewnienie warunków bezpieczeństwa w górach polega w szczególności na:
1)udostępnieniu terenów, obiektów i urządzeń poprzez ich oznakowanie oraz określenie i upowszechnienie zasad korzystania z tych terenów, obiektów i urządzeń;
2)zapewnieniu warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, podmiotom o których mowa w art. 6;
3)określeniu i upowszechnieniu zasad korzystania z danego terenu, obiektu i urządzenia;
4)informowaniu i ostrzeganiu o warunkach pogodowych oraz zagrożeniu lawinowym, powodujących utrudnienia i zagrożenia dla zdrowia i życia osób;
5)prowadzeniu działalności profilaktycznej i edukacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa w górach.
2. Za zapewnienie warunków bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 1 odpowiada na terenie parku narodowego lub krajobrazowego położonego na obszarze gór – dyrektor parku; na terenie, na którym prowadzona jest działalność w zakresie rekreacji ruchowej, sportu i turystyki – osoba fizyczna lub prawna, która prowadzi działalność; na pozostałym obszarze gór – właściwy miejscowo starosta.

Art. 5. 1. Ratownictwo górskie wykonuje w szczególności Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe zwanego dalej „GOPR” oraz Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowi Ratunkowe zwanego dalej „TOPR” - specjalistyczne organizacje ratownicze.
2. Inne niż GOPR i TOPR społeczne organizacje ratownicze mogą prowadzić działalność z zakresu ratownictwa górskiego po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:
1)obszar gór, na którym ma być prowadzona działalność ratownicza, nie jest wystarczająco zabezpieczony przez podmioty wymienione w ust. 1 albo podmioty te nie są w stanie go zabezpieczyć;
2)posiadają kadrę ratowników górskich z uprawnieniami specjalistycznymi zweryfikowanymi przez podmioty wymienione w ust. 1;
3)posiadają siedzibę, własny sprzęt specjalistyczny, środki transportu i łączności;
4)wskażą źródła finansowania planowanej działalności;
5)przedstawią opinie wojewody i starosty, właściwych ze względu na obszar, na którym ma być prowadzona działalność ratownicza, co do celowości jej prowadzenia, a w przypadku prowadzenia działalności ratowniczej na obszarze parku narodowego lub krajobrazowego – także opinię dyrektora parku;
6)przedstawią opinię GOPR lub TOPR w zakresie spełniania warunków, o których mowa w pkt 1 – 3;
7)są wpisane do rejestru jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne.
3. Zgoda, o której mowa w ust. 2 udzielana jest w drodze decyzji administracyjnej.

Art. 6. 1. W ramach ratownictwa górskiego podejmowane są działania ratownicze, polegające w szczególności na:
1)przyjęciu zgłoszenia o wypadku;
2)dotarciu na miejsce wypadku z wyposażeniem ratowniczym;
3)udzielaniu co najmniej kwalifikowanej pierwszej pomocy;
4)zabezpieczeniu i ewakuacji osób z terenów stanowiących zagrożenie dla życia i zdrowia osób przebywających w górach;
5)transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach do możliwie najbliższej jednostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166, poz. 1172, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 237, poz. 1653);
6)poszukiwaniu osób zaginionych w górach.
2. Ponadto w ramach ratownictwa górskiego odbywa się transportowanie zwłok z obszaru gór.

Art. 7.1. Podmioty, o których mowa w art. 6:
1)kierują, koordynują i bezpośrednio prowadzą działania ratownicze w ramach ratownictwa górskiego;
2)organizują i prowadzą szkolenia ratowników górskich i narciarskich oraz psów ratowniczych;
3)wydają opinie o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanym terenie narciarskim, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 22;
4)prowadzą ewakuację z urządzeń linowych przeznaczonych do transportu osób;
5)prowadzą działalność profilaktyczną i edukacyjną dotyczącą bezpieczeństwa w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
6)prowadzą rejestr podejmowanych działań ratowniczych.
2. Ponadto podmioty, o których mowa w ust. 1 mogą:
1)prowadzić ewakuację z urządzeń linowych przeznaczonych do transportu osób;
2)zabezpieczać imprezy sportowe, o których mowa w art. 21 ust. 1;
3)wydawać opinie dotyczące warunków bezpieczeństwa osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
4)stwierdzać zagrożenia w zakresie bezpieczeństwa osób w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich oraz występować do zarządców tych terenów i do organizatorów imprez sportowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 z wnioskiem o usunięcie stwierdzonych zagrożeń;
5)organizować, kierować i koordynować działania ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich;
6)brać udział w działaniach ratowniczych poza obszarem gór na wezwanie właściwych służb.
3. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 pkt 5 zawiera następujące dane:
1)imię i nazwisko poszkodowanego;
2)rodzaj doznanego urazu;
3)rodzaj udzielonej pomocy;
4)imię i nazwisko ratowników górskich udzielających pomocy.

Art. 8. Podmioty, o których mowa w art. 6 współpracują i w czasie prowadzenia działań ratowniczych mogą korzystać z pomocy, w szczególności:
1)publicznych i niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej jednostek Państwowego Ratownictwa Medycznego;
2)służb podległych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej oraz ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) administracji lasów państwowych oraz parków narodowych i krajobrazowych.

Art. 9.1. Z chwilą stwierdzenia zagrożeń nadzwyczajnych w zakresie bezpieczeństwa osób w górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich w szczególności takich jak wyjątkowo gwałtowne zjawiska atmosferyczne i skutki tych zjawisk, katastrofy w ruchu powietrznym i lądowym przedstawiciele podmiotów, o których mowa w art. 6 ustawy mogą:
1)skierować wniosek do zarządzającego danym terenem, obiektem lub urządzeniem o wstrzymanie eksploatacji obiektu i urządzenia lub zamkniecie obszaru dla ruchu osób do czasu ustąpienia lub usunięcia zagrożeń nadzwyczajnych;
2)wydawać zalecenia dla osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich.
2.Wniosek wydany ustnie powinien zostać potwierdzony na piśmie i powinien zawierać określenie rodzaju zagrożenia nadzwyczajnego i imię i nazwisko osoby występującej z wnioskiem. Odwołanie wstrzymania eksploatacji lub zamknięcia terenu następuje w formie pisemnej.

Art. 10. 1. Wykonywanie zadań z zakresu ratownictwa górskiego podmiotom, o których mowa w art. 6 następuje na podstawie powierzenia realizacji zadań publicznych, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.).
2. Zadania z zakresu ratownictwa górskiego dofinansowane są przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych w ramach dotacji celowych przyznawanych z części budżetu państwa, której jest dysponentem.
2. Dotacje, o których mowa w ust. 1. udzielane są w szczególności na:
1)organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach;
2)zapewnienie gotowości alarmowej ratowników oraz utrzymanie bazy ratowniczej i eksploatację sprzętu;
3)finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji i zakupów inwestycyjnych dla potrzeb ratownictwa górskiego;
4)edukację i profilaktykę w zakresie bezpieczeństwa w górach.
3. Dotacje, o których mowa w ust. 2 udzielane są z pominięciem otwartego konkursu ofert.
4. Starosta może przekazywać podmiotom, o których mowa w art. 6 środki pieniężne w formie dotacji podmiotowej. Przepis art. 131 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, Nr 169, poz. 1420, z późn. zm.2)) stosuje się odpowiednio.
Podmioty, o których mowa w art. 6 mogą otrzymywać środki pieniężne w formie dotacji celowej z budżetu powiatu. Dotacje, o których mowa w ust. mogą być udzielane w szczególności na:
1)organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach;
2)zapewnienie gotowości alarmowej ratowników oraz utrzymanie bazy ratowniczej i eksploatację sprzętu;
3)finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji i zakupów inwestycyjnych dla potrzeb ratownictwa górskiego;
4)edukację i profilaktykę w zakresie bezpieczeństwa w górach.
Art. 10. 1. Wykonywanie zadań z zakresu ratownictwa górskiego przez podmioty, o których mowa w art. 5 następuje na podstawie powierzenia realizacji zadań publicznych, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.3)).
2. Zadania z zakresu ratownictwa górskiego dofinansowane są przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych w ramach dotacji celowych przyznawanych z części budżetu państwa, której jest dysponentem.
3. Dotacje, o których mowa w ust. 1. udzielane są w szczególności na:
5)organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach;
6)zapewnienie gotowości alarmowej ratowników oraz utrzymanie bazy ratowniczej i eksploatację sprzętu;
7)finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji i zakupów inwestycyjnych dla potrzeb ratownictwa górskiego;
8)edukację i profilaktykę w zakresie bezpieczeństwa w górach.
4. Dotacje, o których mowa w ust. 2 udzielane są z pominięciem otwartego konkursu ofert.
5. Podmioty, o których mowa w art. 5 mogą otrzymywać środki pieniężne w formie dotacji celowej z budżetu powiatu.
6. Dotacje, o których mowa w ust. 5 mogą być udzielane w szczególności na:
5)organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach;
6)zapewnienie gotowości alarmowej ratowników oraz utrzymanie bazy ratowniczej i eksploatację sprzętu;
7)finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji i zakupów inwestycyjnych dla potrzeb ratownictwa górskiego;
8)edukację i profilaktykę w zakresie bezpieczeństwa w górach.
Przepis art. 131 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, Nr 169, poz. 1420, z późn. zm.4)) stosuje się odpowiednio.

  Art. 11.1. Za zapewnienie warunków bezpieczeństwa osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę na zorganizowanych terenach narciarskich odpowiadają zarządzający tymi terenami.
2. Zapewnienie warunków bezpieczeństwa na terenach, o których mowa w ust. 1 polega w szczególności na:
1)odpowiednim przygotowaniu, oznakowaniu, zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń służących do uprawiania narciarstwa i snowboardingu oraz bieżącej kontroli stanu zabezpieczeń, oznaczeń i warunków narciarskich;
2)posiadaniu opinii o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanym terenie narciarskim, wydanej przez podmioty, o których mowa w art. 6;
3)zapewnieniu pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia;
4)określeniu i upowszechnieniu zasad korzystania z danego terenu, obiektu i urządzenia;
5)informowaniu o panujących warunkach narciarskich;
6)prowadzeniu działalności profilaktycznej i edukacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa podczas uprawiania narciarstwa.

Art. 12. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim organizuje i finansuje działania ratownicze na tym terenie.

Art. 13. W ramach ratownictwa narciarskiego podejmowane są działania ratownicze, polegające w szczególności na:
1)przyjęciu zgłoszenia o wypadku narciarskim przez ratownika narciarskiego odpowiedzialnego za ratownictwo w zorganizowanym terenie narciarskim;
2)dotarciu na miejsce wypadku narciarskiego z wyposażeniem ratowniczym odpowiednim do warunków terenowych i rodzaju wypadku;
3)oznaczeniu i zabezpieczeniu miejsca wypadku;
4)udzielaniu co najmniej kwalifikowanej pierwszej pomocy;
5)transporcie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w zorganizowanych terenach narciarskich do miejsca gdzie dalszy transport mogą przejąć jednostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

Art. 14.1. Działania ratownicze na zorganizowanych terenach narciarskich może podejmować ratownik narciarski.

Art.15.1. Zarządzający zorganizowanym terenem narciarskim jest zobowiązany do prowadzenia rejestru wypadków na tych terenach.
2. Rejestr, o którym mowa w ust. 1 zawiera następujące dane:
1)imię i nazwisko poszkodowanego;
2)rodzaj doznanego urazu;
3)rodzaj udzielonej pomocy;
4)imię i nazwisko ratowników udzielających pomocy,
5)miejsce wypadku.
3. Zarządca zorganizowanych terenów narciarskich przekazuje dane dotyczące ilości wypadków i rodzaju doznawanych urazów podmiotowi, kopię rejestru wypadków do podmiotu, który wydał opinię, o której mowa w art. 12 ust. 2 pkt. 2 w terminie do 30 czerwca każdego roku.

Art. 16. 1. Pracodawca jest obowiązany zwolnić od pracy pracownika będącego ratownikiem górskim na czas niezbędny do uczestniczenia w działaniach ratowniczych i do wypoczynku koniecznego po ich zakończeniu.
2. Zwolnienie pracownika od pracy w razie konieczności udziału w działaniach ratowniczych następuje w trybie przyjętym przez dany podmiot, o którym mowa w art. 6. Czas koniecznego wypoczynku pracownika po zakończeniu działań ratowniczych ustala osoba, która nimi kierowała.

Art. 17. Przy wykonywaniu działań ratowniczych ratownik górski oraz ratownik narciarski ma prawo korzystać z urządzeń przeznaczonych do transportu osób w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich bezpłatnie i poza kolejnością.

Art. 18.1. Za prowadzenie obserwacji i pomiarów, opracowywanie prognoz i ekspertyz oraz opracowywanie komunikatu lawinowego odpowiada Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej, we współpracy z GOPR i TOPR, stosownie do ich terenu działania.
2. Komunikat lawinowy powinien określać stopień zagrożenia lawinowego, stabilność pokrywy śnieżnej, prawdopodobieństwo samoistnego i mechanicznego wyzwolenia lawiny, zalecenia dla ruchu osób.
3. Treść komunikatu lawinowego przekazywana jest do właściwych miejscowo dyrektorów parków narodowych i krajobrazowych, starostów, którzy przekazują go do publicznej wiadomości, w sposób zwyczajowo przyjęty.

Art. 19.1. Organizator imprezy sportowej w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich nie będącej masową imprezą sportową w rozumieniu przepisów ustawy z dnia ………… o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. Nr ……., poz. ……….) zobowiązany jest zgłosić organizację imprezy podmiotom określonym w art. 6 ust. 1 na co najmniej 7 dni przed terminem rozpoczęcia imprezy.
2. W zgłoszeniu należy określić:
1)organizatora imprezy;
2)rodzaj, termin i czas trwania imprezy;
3)miejsce imprezy;
4)przewidywaną liczbę uczestników.
3. Zakres i sposób zabezpieczenia imprezy ustalają podmioty, o których mowa w art. 6 ust. 1., w porozumieniu z jej organizatorem.

Art. 20. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w drodze rozporządzenia, określi:
1)rodzaje terenów, obiektów i urządzeń w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
2)zasady zagospodarowania, udostępniania, oznakowania, zabezpieczania i korzystania z terenów, obiektów i urządzeń w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
3)warunki do organizowania pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich;
4)stopnie zagrożenia lawinowego;
5)wzory znaków nakazu, zakazu i informacyjnych stosowanych do oznakowania w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
mając na uwadze konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i udzielania pomocy osobom przebywającym w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, uprawiających tam rekreację ruchową, turystykę i sport.

Art. 21. 1. Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej w okresie 2 lat od wejścia w życie ustawy zorganizuje służbę lawinową Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej.
2. Do czasu zorganizowania służby lawinowej Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej, GOPR i TOPR opracowują komunikat lawinowy zawierający stopień zagrożenia lawinowego współdziałając w tym zakresie z Instytutem Meteorologii i Gospodarki Wodnej.
3. Ustalenia, o których mowa w ust. 2, są niezwłocznie przekazywane do właściwego miejscowo dyrektora parku narodowego lub krajobrazowego, który treść komunikatu lawinowego podaje do publicznej wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty.

Art. 22. W ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675 oraz z 2008 r. Nr 195, poz. 1200) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 54:
a)uchyla się ust. 1,
b)ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3. Minister własciwy do spraw wewnętrznych, określi, w drodze rozporządzenia warunki bezpieczeństwa osób pływajacych, kąpiacych się i uprawiających sporty wodne, a także obowiązki osób prawnych i fizycznych, o których mowa w ust. 2. oraz szczegółowy zakres obowiązków i uprawnień specjalistycznej organizacji ratowniczej, o której mowa w art. 55 ust. 2, warunki ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze, a także rodzaj i wysokość świadczeń przysługujących ratownikom wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej mając na uwadze konieczność zapewnienia odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa i udzielania pomocy osobom pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne.“;
2) w art. 55 uchyla się ust. 1 i 3.

Art. 23. W ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166, poz. 1172, z 2008 r. Nr 17, poz. 101 i Nr 237, poz. 1653) art. 15 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„Art. 15.1. Jednostkami współpracującymi z systemem są służby ustawowo powołane do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, w szczególności: jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej, jednostki ochrony przeciwpożarowej włączone do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, podmioty, o których mowa w art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675 oraz z 2008 r. Nr 195, poz. 1200), podmioty, o których mowa w art. 4 ustawy z dnia …….. o ratownictwie i bezpieczeństwie w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich (Dz. U. Nr …….), inne jednostki organizacyjne służb podległych lub nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych i Ministra Obrony Narodowej.”

Art. 24. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.












UZASADNIENIE
Projektowana ustawa dotyczy ratownictwa i bezpieczeństwa w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich. Obecnie kwestie związane z ratownictwem górskim regulowane są przez przepisy ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.). Zgodnie z art. 55 ust. 1 wspomnianej ustawy organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, należy w szczególności do Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (GOPR) oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (TOPR) - specjalistycznych stowarzyszeń o zasięgu ogólnokrajowym – w zakresie określonym w statutach tych organizacji. Szczegółowy zakres obowiązków i uprawnień tych organizacji, a także warunki ich wykonywania przez inne organizacje ratownicze określone są w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 listopada 2002 r. (Dz. U. Nr 193, poz. 1624). Zgodnie z obowiązującymi przepisami, za zapewnienie bezpieczeństwa osób przebywających w górach odpowiedzialne są organy administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego, dyrekcja parków narodowych, a także osoby prawne i fizyczne prowadzące w górach działalność w zakresie kultury fizycznej. W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. (Dz. U. Nr 57, poz. 358) doprecyzowane zostały warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach oraz obowiązki osób prawnych i fizycznych prowadzących w górach działalność w zakresie kultury fizycznej. Rozporządzenie określa m.in. szczegółowe warunki bezpieczeństwa tras i urządzeń służących uprawianiu w okresie zimowym sportów oraz rekreacji ruchowej w górach, zasady ostrzegania o niebezpieczeństwie i oznakowanie szlaków i tras górskich, szczegółowe zasady organizowania wycieczek oraz zbiorowych imprez turystycznych i sportowych w górach.
Dane statystyczne Instytutu Turystyki jednoznacznie wskazują, że góry, są po morzu, najczęściej wybieranym kierunkiem wyjazdów Polaków. Ponad to od kilku lat w tym regionie można zaobserwować wzrastające zainteresowanie inwestorów rozwojem infrastruktury rekreacyjnej.
Obowiązujące przepisy w zakresie ratownictwa górskiego nie uwzględniają specyfiki regionów górskich, rozwoju nowych rodzajów sportów zimowych oraz pomijają uwarunkowania gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w tym zakresie.
Ponadto, w związku z planami Ministerstwa Sportu i Turystyki zmierzającymi do uchylenia ustawy o kulturze fizycznej, a także obecnie prowadzonymi tam pracami nad projektem ustawy o sporcie, istnieje konieczność przeniesienia przepisów określających podmioty odpowiedzialne za organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, do odrębnego aktu prawnego. Biorąc pod uwagę zakres przedmiotowy projektowanej ustawy o sporcie, wydaje się że właściwym rozwiązaniem będzie stworzenie odrębnego aktu prawnego dotyczącego ratownictwa górskiego.
Zgodnie z zakresem przedmiotowym projektowanej ustawy (art. 1) określa ona podmioty odpowiedzialne za ratownictwo górskie i ratownictwo na zorganizowanych terenach narciarskich, zakres ich obowiązków i uprawnień, oraz zasady finansowania ich działalności, obowiązki osób przebywających w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiających rekreację ruchowa, sport i turystykę, zadania organów administracji rządowej, jednostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków narodowych i krajobrazowych oraz obowiązki osób prawnych i fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie rekreacji, sportu i turystyki w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich, warunki bezpieczeństwa osób przebywających w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę.
Osoby przebywające w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiające tam rekreację ruchową, sport i turystykę powinny:
6)zapoznać się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i przestrzegać tych zasad;
7)stosować się do znaków nakazu, zakazu oraz znaków ostrzegawczych;
8)zapoznać się oraz dostosować swoje plany aktywności do aktualnych warunków atmosferycznych, prognozy pogody, komunikatu lawinowego dla danego obszaru i zastosować się do zaleceń i ograniczeń wynikających z ogłoszonego stopnia zagrożenia lawinowego oraz z panujących i przewidywanych warunków atmosferycznych;
9)użytkować ubiór i sprzęt odpowiedni do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawny technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem z tym, że dzieci do lat 14 przebywające na zorganizowanych terenach narciarskich powinny posiadać kask;
10)bezzwłocznie poinformować podmioty upoważnione do niesienia pomocy lub zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób.
Przepisy projektowanej ustawy dokonują rozróżnienia pomiędzy ratownictwem górskim, a organizowaniem pomocy dla osób, które uległy wypadkowi na zorganizowanych terenach narciarskich, tj. na terenach przeznaczonych przede wszystkim do uprawiania narciarstwa i snowboardingu. Zgodnie z projektowaną definicją zorganizowanymi terenami narciarskimi są ogólnie udostępnione, odpowiednio zaśnieżone lub z odpowiednio przygotowanym sztucznym podłożem, oznaczone trasy narciarskie, nartostrady, pólka ćwiczebne i inne tereny i obiekty przeznaczone w szczególności do uprawiania narciarstwa oraz snowboardingu znajdujące się w szczególności przy urządzeniach linowych przeznaczonych do transportu osób.
Według projektowanych przepisów, ratownictwo górskie polega na organizowaniu i udzielaniu pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach i jaskiniach, w szczególności na skutek upadku, upadku z wysokości, uderzenia spadającym kamieniem lub lodem, zasypania lawiną, rażenia piorunem, wychłodzenia, zachorowania, w szczególności ze względu na wpływ wysokości, zabłądzenia lub utratę możliwości przemieszczania się ze względu na trudności terenu lub zmianę warunków atmosferycznych oraz transportowanie zwłok z obszaru gór. Z tym, że ratownictwo górskie będzie dotyczyło tych obszarów gór, które znajdują się poza obszarem jednostek osadniczych i dróg publicznych.
Zaproponowana definicja gór polega na wymienieniu poszczególnych pasm górskich znajdujących się na terenie Polski z tym, że według projektowanej ustawy gór do zaliczono również obszar Wyżyny Krakowsko–Wieluńskiej. Za takim rozwiązaniem przemawiało to, że teren ten jest szczególnie popularny wśród osób uprawiających rekreację ruchową i sporty górskie takie jak: wspinaczka, speleologia, narciarstwo, kolarstwo górskie, a jego rzeźba stwarza zagrożenie dla życia lub zdrowia osób na nim przebywających. Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z § 146 ust. 1 pkt 4 zasad techniki prawodawczej dopuszczalne jest ustalenie w drodze definicji nowego znaczenia danego określenia, jeżeli istnieje taka potrzeba ze względu na dziedzinę regulowanych spraw. Taka definicja, z punktu widzenia zadania, jakie realizuje, będzie zawsze definicją projektującą, tj. ustanawiającą jakąś regułę znaczeniową co do tego, jakie określonemu słowu czy zespołowi słów będzie nadawane znaczenie w danym akcie prawnym. Definicja zawarta lub wskazana w tekście prawnym jest swego rodzaju metanormą, nakazującą przypisywanie definiowanemu określeniu stanowiącemu definiendum tylko takiego znaczenia, jakie zostało określone w definicji nawet wtedy, gdy jest ono całkowicie odmienne od znaczenia, które definiowana nazwa ma w języku ogólnym. Metanorma ta odnosi się wyłącznie do sposobu interpretacji tego tekstu prawnego lub tej jego części, do której definicja znajduje zastosowanie.
Według „Uniwersalnego słownika języka polskiego” PWN słowo „góry” oznacza „obszar pokryty górami” natomiast słowo „góra” występuje w 8 znaczeniach. Należy również zauważyć, że do obszaru Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej mają zastosowanie przepisy obowiązującego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne, ponieważ rozporządzenie to dotyczy również terenów leżących poniżej 600 m n.p.m., których rzeźba stwarza zagrożenie dla zdrowia i życia osób na nich przebywających lub których zagospodarowanie rekreacyjno-sportowe kwalifikuje do uprawniania turystyki, rekreacji ruchowej i sportu w górach (§ 1 ust. 2).
Działania ratownicze mają polegać m.in. na przyjęciu zgłoszenia o zdarzeniu, dotarciu na miejsce zdarzenia z wyposażeniem ratowniczym odpowiednim do warunków terenowych i rodzaju zdarzenia, udzielaniu co najmniej kwalifikowanej pierwszej pomocy, zabezpieczeniu miejsca zdarzenia, ewakuacji z miejsca stanowiącego zagrożenie dla życia i zdrowia, transporcie, osób, które uległy wypadkowi do możliwie najbliższej jednostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z 2007 r. Nr 89, poz. 590 i Nr 166, poz. 1172, z 2008 r. Nr 17, poz. 101), poszukiwaniu osób zaginionych w górach (art. 7 ust. 1). Ponadto w ramach ratownictwa górskiego odbywać się będzie transportowanie zwłok z obszaru gór. Niektóre z ww. działań ratowniczych będzie mogło być również prowadzone przy użyciu śmigłowca (art. 7 ust.3). Przepisy projektowanej ustawy nie naruszają uprawnień służb powołanych do ratowania życia lub mienia ludzkiego (jak np. Państwowej Straży Pożarnej czy jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne).
Projekt ustawy utrzymuje dotychczasowe rozwiązania dotyczące podmiotów odpowiedzialnych za ratownictwo górskie. Organizowanie pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach powierzone zostały Tatrzańskiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu oraz do Górskiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu (art. 5 ust. 1). Doświadczenie w organizacji akcji ratowniczych oraz posiadanie odpowiedniego zaplecza w postaci odpowiednio wyszkolonych kadr i sprzętu sprawia, że organizacje te są organizacjami wyspecjalizowanymi w ratownictwie górskim. Zgodnie z projektowanymi przepisami (art. 5 ust. 2) inne niż GOPR i TOPR społeczne organizacje ratownicze mogą prowadzić działalność z zakresu ratownictwa górskiego po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Zgoda będzie udzielana, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:
1) obszar gór na którym ma być prowadzona działalność ratownicza, nie jest wystarczająco zabezpieczony przez GOPR lub TOPR, albo podmioty te nie są w stanie go zabezpieczyć;
2) posiadają kadrę ratowników górskich z uprawnieniami specjalistycznymi zweryfikowanymi przez GOPR lub TOPR;
3) posiadają siedzibę, własny sprzęt specjalistyczny, środki transportu i łączności;
4) wskażą źródła finansowania planowanej działalności;
5) przedstawią opinie wojewody i starosty, właściwych ze względu na obszar, na którym ma być prowadzona działalność ratownicza, co do celowości jej prowadzenia, a w przypadku prowadzenia działalności ratowniczej na obszarze parku narodowego lub krajobrazowego – także opinię dyrektora parku
6) są wpisane do rejestru jednostek współpracujących z systemem Państwowe Ratownictwo Medyczne.
Warunkiem udzielenia zgody będzie również przedstawienie opinii TOPR lub GOPR w zakresie spełniania warunków określonych w pkt 1 - 3. Zgoda będzie udzielana w drodze decyzji administracyjnej.
Zgodnie z art. 6 projektu ustawy, podmioty działające w ramach ratownictwa górskiego będą kierować, koordynować i bezpośrednio prowadzić działania ratownicze w górach, organizować i prowadzić szkolenia ratowników górskich, wydawać opinie o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanych terenach narciarskich, prowadzić działalność profilaktyczną i edukacyjną dotyczącą bezpieczeństwa w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich.
Ponadto podmioty te będą uprawnione do:
1) prowadzenia ewakuacji z urządzeń linowych przeznaczonych do transportu osób;
2) zabezpieczania imprez sportowych organizowanych na terenie gór;
3) wydawania opinii dotyczących warunków bezpieczeństwa osób uprawiających rekreację
ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich;
4) stwierdzania zagrożeń w zakresie bezpieczeństwa osób w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich oraz występowania do zarządców tych terenów i do organizatorów imprez sportowych z wnioskiem o usunięcie stwierdzonych zagrożeń;
5) udziału w działaniach ratowniczych poza obszarem gór, na wezwanie służb ustawowo powołanych do niesienia pomocy.
Z chwilą stwierdzenia zagrożeń w zakresie bezpieczeństwa osób w górach lub na zorganizowanych terenach narciarskich, w szczególności takich jak gwałtowne zjawiska atmosferyczne i skutki tych zjawisk, zagrożenie lawinowe, katastrofy w ruchu powietrznym i lądowym przedstawiciele GOPR lub TOPR lub społecznych organizacji ratowniczych posiadających zgodę ministra na prowadzenie ratownictwa górskiego będą uprawnione do:
1) skierowania wniosku do zarządzającego danym obszarem, obiektem lub urządzeniem o wstrzymanie eksploatacji obiektu i urządzenia lub zamkniecie obszaru dla ruchu osób do czasu ustąpienia lub usunięcia zagrożeń nadzwyczajnych;
2) wydawania zaleceń dla osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę w górach i na zorganizowanych terenach narciarskich.
Wniosek wydany ustnie powinien zostać potwierdzony na piśmie i powinien zawierać określenie rodzaju zagrożenia nadzwyczajnego i imię i nazwisko osoby występującej z wnioskiem (art. 9).
GOPR, TOPR, społeczne organizacje ratownicze posiadające zgodę ministra na prowadzenie ratownictwa górskiego współpracują i w czasie prowadzenia działań ratowniczych mogą korzystać z pomocy, w szczególności:
1) publicznych i niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej;
2) służb podległych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej oraz ministra właściwego do spraw wewnętrznych;
3) administracji lasów państwowych oraz parków narodowych i krajobrazowych.
Projektowana ustawa nakłada obowiązek na osoby zarządzające zorganizowanymi terenami narciarskimi do zorganizowania na tych terenach ratownictwa. Bezpośrednie działania ratownicze na tych terenach będzie mógł podejmować ratownik narciarski – osoba posiadająca odpowiednie umiejętności m.in. w zakresie udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz przejść szkolenie organizowane przez TOPR i GOPR w zakresie transportu poszkodowanych. Zgodnie z projektowanymi przepisami, zapewnienie warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach należy do organów administracji rządowej i jednostek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków narodowych, a także do osób prawnych i fizycznych prowadzących w górach działalność w zakresie kultury fizycznej i turystyki. Na podmiotach tych będą spoczywały następujące obowiązki w tym zakresie:
1) udostępnienie terenów, obiektów i urządzeń poprzez ich oznakowanie oraz określenie i upowszechnienie zasad korzystania z tych terenów, obiektów i urządzeń;
2) zapewnienie warunków do organizowania pomocy oraz ratowania osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, podmiotom o których mowa w art. 5;
3) określenie i upowszechnienie zasad korzystania z danego terenu, obiektu i urządzenia;
4) informowanie i ostrzeganie o warunkach pogodowych oraz zagrożeniu lawinowym, powodujących utrudnienia i zagrożenia dla zdrowia i życia osób;
5) prowadzenie działalności profilaktycznej i edukacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa w górach.
Natomiast, zgodnie z art. 11 projektowanej ustawy, za zapewnienie warunków bezpieczeństwa osób uprawiających rekreację ruchową, sport i turystykę na zorganizowanych terenach narciarskich odpowiadają zarządzający tymi terenami. Zapewnienie warunków bezpieczeństwa na tych terenach polega, w szczególności na:
1) odpowiednim przygotowaniu, oznakowaniu, zabezpieczeniu terenów, obiektów i urządzeń służących do uprawiania narciarstwa i snowboardingu oraz bieżącą kontrolę stanu zabezpieczeń, oznaczeń i warunków narciarskich;
2) posiadaniu opinii o warunkach bezpieczeństwa na zorganizowanym terenie narciarskim, wydanej przez podmioty, o których mowa w art. 5;
3) zapewnieniu pomocy osobom, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia;
4) określeniu i upowszechnieniu zasad korzystania z danego terenu, obiektu i urządzenia;
5) informowaniu o panujących warunkach narciarskich;
6) prowadzeniu działalności profilaktycznej i edukacyjnej dotyczącej bezpieczeństwa podczas uprawiania narciarstwa.
Projekt ustawy określa także zasady finansowania zadań ratownictwa górskiego. W aktualnym stanie prawnym finansowanie zadań ratownictwa górskiego odbywa się na podstawie ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.). Środki na ten cel przekazywane są z budżetu państwa (część 42, dział 754, rozdział 75415) oraz pochodzą z źródeł własnych organizacji.
Projektowane przepisy mają na celu wzmocnienie systemu finansowania ratownictwa górskiego w ramach środków administracji publicznej, a także doprecyzowanie przepisów związanych z przekazywaniem dotacji na realizację zadań ratownictwa górskiego i wodnego z budżetu państwa (budżetu MSWiA, część 42). Zgodnie z art. 11 ust. 1 zadania z zakresu ratownictwa górskiego dofinansowane są przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych w ramach dotacji celowych przyznawanych z części budżetu państwa, której jest dysponentem. Dotacje, udzielane będą w szczególności na:
1) organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach;
2) zapewnienie gotowości alarmowej ratowników oraz utrzymanie bazy ratowniczej i eksploatację sprzętu;
3) finansowanie lub dofinansowanie kosztów realizacji inwestycji i zakupów inwestycyjnych dla potrzeb ratownictwa górskiego;
4) edukację i profilaktykę w zakresie bezpieczeństwa w górach.
Dotacje te będą mogły być udzielane z pominięciem otwartego konkursu ofert.
Projektowane przepisy w zakresie finansowania ratownictwa górskiego pozwalają na dofinansowywanie działalności z zakresu ratownictwa górskiego również przez jednostki samorządu terytorialnego.
Kolejną zmianą, wynikającą z przedmiotu i zakresu działania oraz wyposażenia w sieć obserwacyjno-pomiarową, jest przypisanie obowiązku sporządzania komunikatu lawinowego Instytutowi Meteorologii i Gospodarki Wodnej (IMGW) w ramach konsultacji z podmiotami określonymi w art. 5 ust. 1 projektowanej. Prowadzenie obserwacji i pomiarów oraz opracowywanie prognoz i ekspertyz jest zadaniem statutowym Instytutu, dlatego też uwzględniono jego zadania w projektowanej regulacji. W stosunku do IMGW powinien być zastosowany dwuletni okres dostosowawczy ze względu na konieczność zorganizowania służby lawinowej IMGW w regionach górskich Polski południowej. Obecnie działania IMGW w zakresie zagrożenia lawinowego ograniczają się wyłącznie do obszaru Tatr (wysokogórskie obserwatorium meteorologiczne na Kasprowym Wierchu), dla którego wykonywane są nie tylko pomiary meteorologiczne, ale również szczegółowe pomiary śniegowe oraz prowadzona jest systematyczna ewidencja lawin z zastosowaniem techniki GIS. W innych obszarach gór potencjalnie zagrożonych wystąpieniem lawin, IMGW wspomaga prognozą pogody proces decyzyjny jednostek odpowiedzialnych za ogłaszanie stopnia zagrożenia lawinowego. Proponowany przepis art. 21 ust. 1 nakłada na IMGW obowiązek stworzenia na tych obszarach takiego systemu jaki funkcjonuje już na obszarze Tatr. Wymaga to działań zarówno organizacyjnych wewnątrz IMGW, jak i zabezpieczenia środków finansowych na ten cel.
Projekt nie podlega notyfikacji zgodnie z trybem przewidzianym w przepisach dotyczących funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych.
OCENA SKUTKÓW REGULACJI
1) Podmioty, na które oddziałuje ustawa.
Projekt dotyczy w szczególności osób uprawiających turystykę i rekreację ruchową oraz sporty w górach, osób prawnych i fizycznych prowadzących w górach działalność w zakresie rekreacji ruchowej, kultury fizycznej i turystyki górskiej. Ustawa będzie miała także wpływ na funkcjonowanie Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego, organów administracji publicznej, organów jednostek samorządu terytorialnego oraz parków narodowych i krajobrazowych.
2) Konsultacje społeczne.
W ramach konsultacji społecznych, projekt ustawy zostanie przekazany Instytutowi Meteorologii i Gospodarki Wodnej (IMGW), Górskiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu (GOPR), Tatrzańskiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu (TOPR), Wodnemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu (WOPR), Mazurskiej Służbie Ratowniczej (MSR), Polskiemu Związkowi Alpinizmu (PZA), Polskiemu Towarzystwu Turystyczno-Krajoznawczemu (PTTK), organizacjom zrzeszającym właścicieli wyciągów narciarskich, a także Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414) niniejszy projekt został umieszczony na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.
3) Wpływ regulacji na dochody i wydatki budżetu państwa i sektora publicznego
Szacuje się, że wejście w życie nowelizacji ustawy spowoduje dodatkowe wydatki (w okresie, o którym mowa w art. 23 projektu ustawy) z budżetu państwa głównie w zakresie realizacji przez IMGW nowych zadań. Wspomniane wydatki będą w głównej mierze związane z zapewnieniem IMGW wyposażenia w sprzęt specjalistyczny do pomiarów pokrywy śnieżnej, przeszkolenia osób wykonujących pomiary oraz przyjęcia dodatkowych osób. Koszty służby lawinowej IMGW wstępnie oszacowano na kwotę 2 374 238 zł w pierwszym roku jej funkcjonowania (organizacja i eksploatacja), w następnych latach przyjmuje się, że przedmiotowe koszty będą w przybliżeniu wynosić 1 672 600 zł rocznie. Z uwagi na wskazany w art. 21 ust. 1 termin, w którym IMGW ma obowiązek m.in. zorganizowania służby lawinowej w regionach górskich Polski południowej, środki na ten cel winny zostać zabezpieczone dopiero w projekcie ustawy budżetowej na rok 2010.
Ponadto, regulacje zawarte w ustawie mogą spowodować ewentualne dodatkowe wydatki
dla jednostek samorządu terytorialnego w przypadki decyzji o ewentualnym dofinansowaniu działalności organizacji ratowniczych.
4) Wpływ regulacji na rynek pracy
Wejście w życie ustawy nie będzie miało wpływu na rynek pracy.
5) Wpływ regulacji na konkurencyjność wewnętrzną i zewnętrzną gospodarki
Wejście w życie ustawy nie będzie miało wpływu na konkurencyjność gospodarki.
6) Wpływ regulacji na sytuację i rozwój regionów
Wejście w życie ustawy przyczyni się do poprawy warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, uprawiających turystykę i rekreację ruchową oraz sportu w górach, co w dalszej perspektywie może przełożyć się na rozwój turystyki w regionach.
7) Zgodność z prawem Unii Europejskiej
Regulacja nie jest objęta prawem Unii Europejskiej

[PatrykDudek]

Może haczyk jest tu?
Co nam grozi, jeśli się nie dostosujemy do tego Artykułu?

Art. 3. Osoby przebywające w górach oraz na zorganizowanych terenach narciarskich, a w szczególności uprawiające tam rekreację ruchową, sport i turystykę w celu ochrony własnego życia, zdrowia i mienia powinny:
1)zapoznać się z zasadami korzystania z danego terenu, obiektu lub urządzenia i przestrzegać ich;
2)stosować się do znaków nakazu, zakazu oraz znaków ostrzegawczych;
3)zapoznać się oraz dostosować swoje plany aktywności do aktualnych warunków atmosferycznych, prognozy pogody, komunikatu lawinowego dla danego obszaru i zastosować się do zaleceń i ograniczeń wynikających z ogłoszonego stopnia zagrożenia lawinowego oraz z panujących i przewidywanych warunków atmosferycznych;
4)użytkować ubiór i sprzęt odpowiedni do rodzaju podejmowanej aktywności, sprawny technicznie i zgodnie z jego przeznaczeniem z tym, że dzieci do lat 14 przebywające na zorganizowanych terenach narciarskich powinny posiadać kask;
5)bezzwłocznie poinformować podmioty upoważnione do niesienia pomocy lub zarządzającego zorganizowanym terenem narciarskim o zaistniałym wypadku lub zaginięciu osoby oraz o innych zdarzeniach nadzwyczajnych mogących mieć wpływ na bezpieczeństwo osób.